بازگشت به صفحه اصلی
به همه مردم آزادیخواه، نهادها و فعالین حقوق بشر:من، هومن کاظمیان، از فعالین دانشجویی و زنان بنا به فشارهای آمده مجبور به ترک خاک ایران شدم. بر هیچ کس پوشیده نیست که در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی فعالین مدنی، حقوق بشر، دانشجویی، زنان و کارگری همواره تحت شدید ترین سرکوب ها بوده اند. در حال حاضر جمهوری اسلامی علی رغم فعالیت های وسیع بین المللی، منصور اسانلو و محمود صالحی را به علم به اینکه از نظر سلامت جسمی با خطر جدی مواجه هستند را در زندان نگه داشته است.
دستگیری و آدم ربایی فعالین دانشجویی و دوستان نزدیک شخصی ام نیز ورق دیگری از تعرض جمهوری اسلامی به سنگر آزادی و انسانیت را نشان می دهد. اعدام های دسته جمعی در ملا عام، پخش تئاتر های مشمئز کننده تلویزیونی به اسم اعتراف گیری از انسان های شکنجه شده و خورد شده، همه و همه نشان از دور دیگری از سرکوب ها در ایران را می دهد. در این میان من که بارها توسط اراذل اوباش سپاه پاسداران ربوده شده، شکنجه شده و با بدن آش و لاش در گوشه ای رها شده بودم از این قاعده تعرض مستثنی نبودم. این بار هم با توجه به دستگیری دوستانم قصد دستگیری ام را داشتند که با شانس و اقبال موفق به فرار شدم. و چون دیگری مجالی برای ماندن نبود تصمیم به ترک ایران گرفتم.
من اولین بار در اعتراض به صدور حکم حکومتی خامنه ای مرتبط با قانون مطبوعات در تابستان ۷۹ دستگیر شدم و بعد از مدت ها انفرادی، تحمل شکنجه های فراوان جسمی و روحی، وارد بند ۲۰۹ اوین شدم و در آنجا در کنار رفقایم روزهای سخت بند و مقاومت را گذراندم. من همچنین به فعالیت های خود در جنبش دانشجویی و زنان از جمله عضویت شورای عمومی انجمن دانشگاه تهران ادامه دادم. بار دوم در جریان خیزش های مردمی خرداد ۸۲ باز هم دستگیر شده و در بند مخوف ٣٢٥سپاه پاسداران باز هم با بدترین شکنجه ها مواجه بودم.همچنین در هشت مارس (روز جهانی زن) به جرم شرکت در مراسم این روز بازداشت شدم. بارها و بارها در دوران تحصیل و مبارزه احضار و توبیخ شده ام. که نهایتا منجر حکم مضحک ضبط مدرک لیسانس من توسط دانشگاه تهران و ممانعت از ثبت نام برای دوره فوق لیسانس شد.بار دیگر در جریان اعتصابات گسترده سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی به همراه دیگر دوستانم توسط پلیس امنیت بازداشت شدم. همچنین در درگیری های خرداد پارسال در دانشگاه تهران توسط نیروهایی که هنوز هم نمیدانم که هستند دستگیر شدم و نزدیک به پانزده روز در زیرزمین جایی مورد شدید ترین شکنجه ها قرار گرفتم که با چشم بسته بارها و بارها توسط چیزی که فقط شبیه شعله بود سوزانده شدم. که چنان تهدید به منع مصاحبه با رسانه ها شده بودم که حتی جرات اینکه چه بر من رفته است را نداشتم و حتی نتوانستم عکس های بدنم را علنی کنم.در تابستان همان سال به همراه اعضای شورای مرکزی تحکیم در جریان مراسم بزرگداشت اکبر محمدی در بابل دستگیر شدم. بعد از آن بارها و بارها به خانه من ریختند و مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته ام. بطوریکه بار آخر که مورد تعقیب همان اوباش ناشناس قرار گرفتم و خاطره شکنجه ها مجال برای ماندن نگذاشت. نیروهای ناشناس که نام آشنای فعالین مدنی در ایران بوده اند و ما آزادیخواهان همواره داغ ننگ این جانوران کثیف اسلامی را بر تن داشته ایم.
دستگیری و آدم ربایی فعالین دانشجویی و دوستان نزدیک شخصی ام نیز ورق دیگری از تعرض جمهوری اسلامی به سنگر آزادی و انسانیت را نشان می دهد. اعدام های دسته جمعی در ملا عام، پخش تئاتر های مشمئز کننده تلویزیونی به اسم اعتراف گیری از انسان های شکنجه شده و خورد شده، همه و همه نشان از دور دیگری از سرکوب ها در ایران را می دهد. در این میان من که بارها توسط اراذل اوباش سپاه پاسداران ربوده شده، شکنجه شده و با بدن آش و لاش در گوشه ای رها شده بودم از این قاعده تعرض مستثنی نبودم. این بار هم با توجه به دستگیری دوستانم قصد دستگیری ام را داشتند که با شانس و اقبال موفق به فرار شدم. و چون دیگری مجالی برای ماندن نبود تصمیم به ترک ایران گرفتم.
من اولین بار در اعتراض به صدور حکم حکومتی خامنه ای مرتبط با قانون مطبوعات در تابستان ۷۹ دستگیر شدم و بعد از مدت ها انفرادی، تحمل شکنجه های فراوان جسمی و روحی، وارد بند ۲۰۹ اوین شدم و در آنجا در کنار رفقایم روزهای سخت بند و مقاومت را گذراندم. من همچنین به فعالیت های خود در جنبش دانشجویی و زنان از جمله عضویت شورای عمومی انجمن دانشگاه تهران ادامه دادم. بار دوم در جریان خیزش های مردمی خرداد ۸۲ باز هم دستگیر شده و در بند مخوف ٣٢٥سپاه پاسداران باز هم با بدترین شکنجه ها مواجه بودم.همچنین در هشت مارس (روز جهانی زن) به جرم شرکت در مراسم این روز بازداشت شدم. بارها و بارها در دوران تحصیل و مبارزه احضار و توبیخ شده ام. که نهایتا منجر حکم مضحک ضبط مدرک لیسانس من توسط دانشگاه تهران و ممانعت از ثبت نام برای دوره فوق لیسانس شد.بار دیگر در جریان اعتصابات گسترده سندیکای شرکت واحد اتوبوس رانی به همراه دیگر دوستانم توسط پلیس امنیت بازداشت شدم. همچنین در درگیری های خرداد پارسال در دانشگاه تهران توسط نیروهایی که هنوز هم نمیدانم که هستند دستگیر شدم و نزدیک به پانزده روز در زیرزمین جایی مورد شدید ترین شکنجه ها قرار گرفتم که با چشم بسته بارها و بارها توسط چیزی که فقط شبیه شعله بود سوزانده شدم. که چنان تهدید به منع مصاحبه با رسانه ها شده بودم که حتی جرات اینکه چه بر من رفته است را نداشتم و حتی نتوانستم عکس های بدنم را علنی کنم.در تابستان همان سال به همراه اعضای شورای مرکزی تحکیم در جریان مراسم بزرگداشت اکبر محمدی در بابل دستگیر شدم. بعد از آن بارها و بارها به خانه من ریختند و مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته ام. بطوریکه بار آخر که مورد تعقیب همان اوباش ناشناس قرار گرفتم و خاطره شکنجه ها مجال برای ماندن نگذاشت. نیروهای ناشناس که نام آشنای فعالین مدنی در ایران بوده اند و ما آزادیخواهان همواره داغ ننگ این جانوران کثیف اسلامی را بر تن داشته ایم.
بنا بر همه این فشار ها تصمیم به ترک ایران گرفتم.
هومن کاظمیان اول شهریور 1386
